دل نوشته های من (1)

ز دوریت افسرده و دل غمینم                    چه داند کسی در چه حالی چنینم  

تو که دل بریدی ز ما ، یا رمیدی                فرو ریخت آن سازه ی آخرینم  

وفا داشتی وعده هایی طلایی                     همی گفتی ای نازنین من همینم  

کجا رفته ای در غبار شب تار                    کجا گم شدی ای مه بی قرینم 

به تاری گرائید چشمانم از نم                      نخواهم ز بعد تو چشمی ببینم 

اگر طی شد آن شادمانه بهارم                     یکی تیر در چله باشد کمینم 

نه آهی نه خشمم براه تو چشمم                    تو را بی قرارم ز هجرت حزینم 

چنان حلقه ای مهرت آویز جانم                   تو که گفتی انگشتری من نگینم 

نبینم گر آن قامت سرو نازت                      به پای تو پایم تو ای مه جبینم 

نه بر باغ میلم نه بر کوه و صحرا               مگر بر مزارت گل بوسه چینم